Rodzina Loewen
Znana i wpływowa rodzina Loewen żyła na Żuławach Malborskich już w końcówce XVII wieku. Mimo, że w okolicznym Orłowskim Polu (Orlofferfelde) działała prężna gmina fryzyjska, rodzina Loewen prawdopodobnie należała do odłamu flamandzkiego, ponieważ matka Petera pochodziła z prominentnego rodu Siemens, związanego z odłamen flamandzkim (w 1639 na pierwszego starszego flamandzkiej gminy mennonickiej na Wielkich Żuławach Malborskich został wybrany Hans Siemens). Flamandowie byli mennonitami odrobinę mniej konserwatywni i bardziej otwartymi na zmieniający się świat.
Przodkowie Petera Loewena
Peter Loewen (Lauen) 1675-1743, ur. w Tiegenhof (Nowy Dwór Gdański), Marienburg (Malbork)
Michael Löwen (Lauen) 1700-1761, ur. Tiegenhof (Nowy Dwór Gdański), Marienburg (Malbork)
Johann Löwen 1736-1797, ur. w Tiegenhof (Nowy Dwór Gdański), Marienburg (Malbork)
Peter Löwen 1764-1835, ur. w Tiegenhagen (Cyganek). (Peter miał dwie młodsze siostry i brata, chrzczoną w 1786 roku (zapewne w wieku ok. 14 lat) Margeritę, Janna w 1794 i Annę w 1797r.)1
Peter Loewen ma siedmioro dzieci
Księga metrykalna Tiegenhagen, wpisy o dzieciach Petera Löwena
Catharinę (7 luty 1800) Petershagen
Annę Loewen (28 sierpień 1801) Petershagen
Petera Loewena (27 kwietnia 1803) Petershagen
Agathę Loewen (20 listopad 1804) Petershagen
Marię Loewen (5 luty 1807) Petershagen
Gerhardta Loewena (5 grudzień 1816) Reinland
Susanne Loewen (1819) Ladekopp
Rodzina Petera Loewena jest doskonałym przykładem na koniec pewnej epoki. Po ponad dwustu pięćdziesięciu latach pobytu na terenie Żuław i relatywnej swobody (czy bardziej tradycyjnej polskiej tolerancji okupionej bakszyszem), mennonici zosatją skonfrontowani z rodzącym się nowożytnym państwem Pruskim, wymagającym samookreślenia narodowego, lojalności oraz rozwijającego ideę militaryzmu. Trzeba podkreślić, że Peter Loewen wyruszył na emigrację w wieku 54 lat, zostawiając za sobą dom, który zbudował, miejsca, w których się wychował i kraj, który znał.
Peter Loewen urodził się jako poddany ostatniego króla polskiego, Stanisława Augusta Poniatowskiego, dorastał w coraz bardziej degradujacym się kraju a z datą pierwszego rozbioru, 1772 został poddanym króla Prus, Fryderyka II Wielkiego.
W tym roku przedstawiciele mennonitów wspólnie złożyli hołd Fryderykowi podczas królewskich uroczystości w Malborku i przy tej okazji przekazali na jego ręce petycję wnosząca o utrzymanie tradycyjnych wartości. (…) Rząd pruski ponownie potwierdził przywileje religijne, włącznie z prawem odmowy służby wojskowej oraz prawem posiadania własnych kościołów i szkół. Jednocześnie zakazano mennonitom kupowania ziemi od osób innego wyznania, z możliwością uzyskania zezwolenia przez ministerstwo wojny, jako, że z posiadaniem tego typu własności związany był obowiązek wojskowy. (…) Na nowouzyskanym przez Prusy obszarze (bez Gdańska) zamieszkiwało 13 495 mennonitów. Gremialny podatek wynosił 5.000 talarów na utrzymanie szkoły kadetów w Chełmnie. 2
Przypisy